Με συγκίνηση μάθαμε προχθές για το θάνατο του Μανώλη Γλέζου, του ανθρώπου που μέχρι το τέλος της ζωής του δε σταμάτησε να αγωνίζεται για την ελευθερία και για το δίκαιο και που δεν έπαψε ποτέ να μάχεται το φασισμό.
Με την ανάρτηση αυτή θέλουμε να επισημάνουμε έναν ακόμη μεγάλο αγώνα που έδωσε ο Μανώλης Γλέζος για την προστασία του εδάφους και του νερού, της αγροτικής οικονομίας και του περιβάλλοντος και το σπουδαίο έργο που πρόσφερε στον τόπο του στ’ Απεράθου της Νάξου.
Ο Μανώλης Γλέζος και οι συγχωριανοί του, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και με εφόδιο τα επιστημονικά δεδομένα αλλά και τη γνώση που προέκυψε από τη μελέτη των παραδοσιακών μεθόδων που εφαρμόζονταν στη Νάξο στο παρελθόν, με το ελάχιστο κόστος κατασκευής και χρησιμοποιώντας υλικά από την περιοχή, με σεβασμό στο περιβάλλον και στην κοινότητα, κατάφεραν να γλιτώσουν το νησί από τη λειψυδρία και να διαφυλάξουν την ποιότητα των υπόγειων υδάτων.
Συγκεκριμένα, το 1986, ο Μανώλης Γλέζος, ως Πρόεδρος της Κοινότητας Απειράνθου της Νάξου συνέλαβε την ιδέα, τον σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός έργου τεχνητού εμπλουτισμού υπόγειων υδροφορέων με παράλληλη εφαρμογή ενός προγράμματος προστασίας εδαφών.
Η υλοποίηση του έργου αυτού,ξεκίνησε το 1987, και περιλάμβανε την κατασκευή μεγάλου αριθμού μικρών φραγμάτων στην κοίτη του χειμάρρου Περαχωρίτη, σε προσεκτικά επιλεγμένες θέσεις.
Τα φράγματα αυτά περιορίζουν τη διαβρωτική δράση του νερού, εμποδίζουν την πορεία του προς τη θάλασσα και το αποθηκεύουν τελικά στο υπέδαφος, όπου προστατεύεται από την εξάτμιση και τη ρύπανση. Ακόμη, τα φράγματα αυτά είναι εναρμονισμένα με το περιβάλλον, διότι είναι κατασκευασμένα σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των Κυκλάδων, με τοπικά υλικά, κυρίως πέτρα και μάρμαρο. Επιπλέον, χάρη στο μικρό τους μέγεθος, κινδυνεύουν ελάχιστα από σεισμούς και κατολισθήσεις. Το έργο συμπληρώνεται με κατασκευή αναβαθμών για τον περιορισμό της διάβρωσης του εδάφους και τη δημιουργία εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα προϊόντα από τις εκσκαφές για τη θεμελίωση των φραγμάτων ενσωματώνονται στους αναβαθμούς αυτούς. Ακόμη περιφράσσονται ορισμένες εκτάσεις, για να ευνοηθεί η φυσική αναδάσωση.
Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά, πριν καν κατασκευαστούν όλα τα φράγματα: Πηγές και πηγάδια που είχαν στερέψει άρχισαν να έχουν νερό.
Ο Περαχωρίτης, που κατέβαζε νερό τρεις μόνο μήνες, τώρα έχει παροχή σχεδόν όλο το χρόνο. Αυτό βοηθά την επόμενη φάση του έργου, δηλαδή την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από υδατόπτωση ύψους 123 m. Πρόκειται για μια τολμηρή εφαρμογή σε ρέμα με ασυνεχή ροή, που ολοκληρώνει από την περιβαλλοντική άποψη το έργο, με την αξιοποίηση μιας ανανεώσιμης πηγής ενέργειας.
Περισσότερες πληροφορίες για το έργο του Περαχωρίτη εδώ : "Μανώλης Γλέζος : φράγματα ενάντια στη λειψυδρία της Νάξου, ένα μεγάλο όραμα"
